USMLE girme kararını nasıl verdiniz?

Karar verme surecinde cok ongoremeyeceginiz, su anda cok muzdaribi oldugum bir konuyu da bu karar basliginin altina yazmak istiyorum.

Ilk zamnalar a Amerika'da su varmis. a araba ucuzmus, a benzini kendimiz dolduruyoruz, a ne kadar nazikler surekli yol veriyorlar, tesekkur ediyorlar vs. Ama bir sure sonra isin rengi degisiyor. Yalnizlik agir basiyor. Surekli dertlesecek biriniz ariyorsunuz, senaryolar kafanizda ucusuyor. L.n su evde olup gitsem kimsenin haberi olmayacak, yasli Amerikalilar gibi kokumdan bulacaklar cesedimi, surda araba carpsa kimi arayip yardim isterim, yardim isteyecek birini bulsam da bana mecburiyetten mi yardim edecek icinden geldiginden mi?

Velhasili aileden uzakta yasamak zoooor birazcik. Ozellikle bir de ekonomik olarak kendi kendine yetemiyorsan, o da isin tuz biberi oluyor. Deger mi? Diyorsun. Ama cevap veremiyorsun. Iste o anda her sey daha zor gelmeye basliyor.

Yeni yola cikacaklara tavsiyem, gercekten eksileriyle artilariyla cok iyi degerelendirsinler. Ben asla basari yonuyla 'zor, yapilamaz' diye bakmiyorum. Sinavlar isin en kolay kismi, inanin bana. Eger yola cikiyorsaniz, yaninizda yakininizda size destek olacak biri oldugundan emin olun.

in ter wrote: UUUU, kacirdim bi dakika..Kim kime niye tanri dedi. O adamin kafasina kim vurmus, ha vurmus, goren olmamis mi, kimse neden dur dememis.

Uzun lafin kisasi burda elime tutup gozumun icine bakan, yaptigin islemden aci icinde gozleri yasaran ama sordugunda seni uzmemek icin acimadigini soyleyen teyzler, amcalar yok.

Amerika'da daha yuksek ucretle calisan, isini bir bilgisayar muhendisi edasiyla yapan doktor yetistiriliyor. Mantik, bozulan bir seyin tamir edilmesi gerektigidir. 'I am sorry to hear that.' dersin empatini yaparsin budur.

Cok mu abarttim ne.

In ter, belki bulundugun yere gore de degisiyor olabilir ama ben cok guzel hasta doktor iliskileri gordum US'de, Turkiye'de de gordum ve yasadim (azalmis olsa da bu guzel tecrubelerimiz) yani tamamen empatiden ve duygudan uzak oldugunu soylemek biraz haksizlik olur buradaki iliskilerin. Ince fark, hastanin bizim empati yaptigimiz, ve duygularimiz oldugu izlenimine ve dusuncesine kapilmasi gerekiyor. Ama biz boyle yasantilara kendimizi kaptirarak hezeyanlar icerisinde meslegi icra edemeyiz. Bence el tutma goz yasarma konusunda haklisin. Bunlar ancak doktorlar dizisi ya da Grey's anatomide kalmalidir. Bizim onceligimiz isimiz olmalidir ve profesyonel olmaliyiz. ANCAK HASTA BU IZLENIME KAPILMAMALIDIR. YANI BIZIM SADECE ISIMIZI YAPIP GITMEK ISTEDIGIMIZ HISSINE. VE ACELEMIZ OLDUGU HISSINE. Burdaki doktorlarda gordugum bu konforu hastalara saglama konusunda bilinc disi kosullanmis olmalari.
(Bu acidan dunyanin en eski meslegine biraz benzemiyor mu durumumuz?)
Aslinda stepleri alirken ve calisilirken, sorularla ve durumlarla, buna yonelik davranis paternlerini gelistirmenize yardimci olunuyor gibi geldi bana. (Sorulari inceledigimde).

Bu arada yukarida bahsettigim durumlar son haftalarda Turkiye'de doktora siddet vakalarindan sadece bazilari. Belki takip etmiyorsundur, bilmiyorum. Tanri olarak gormeye gerek yok sadece saygi duydugun bir insana bu sekilde davranmazsin, yukarida bahsettigim sekilde.

UUUU, kacirdim bi dakika..Kim kime niye tanri dedi. O adamin kafasina kim vurmus, ha vurmus, goren olmamis mi, kimse neden dur dememis.

Uzun lafin kisasi burda elime tutup gozumun icine bakan, yaptigin islemden aci icinde gozleri yasaran ama sordugunda seni uzmemek icin acimadigini soyleyen teyzler, amcalar yok.

Amerika'da daha yuksek ucretle calisan, isini bir bilgisayar muhendisi edasiyla yapan doktor yetistiriliyor. Mantik, bozulan bir seyin tamir edilmesi gerektigidir. 'I am sorry to hear that.' dersin empatini yaparsin budur.

Cok mu abarttim ne.

m3rcury wrote:

in ter wrote:

TANER OZDEMIR wrote: Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.

[/color]
Bunun sebebi hizmet alan toplumun genel eğitim seviyesinin düşüklüğü, hayatı algılayışlarının kıtlığıdır. Amerikada insanlar doktorların tanrı olmadığını biliyorlar, ama ne yazık ki bizim toplumumuzun bunu idrak etmesine daha çok var, kırk fırın ekmek vs.

[/color]

Amerika'daki hasta populasyonunun Turkiye'dekinden daha egitimli, daha anlayisli oldugunu dusunmuyorum. Bizim kulturumuzle yetismis biri icin burda doktorluk yapmak, eger hekim hasta iliskisine endekslerseniz, zordur. Burda da kimsaya Turkiye'deki duydugunuz yakinligi gosteremezsiniz, genelde onlar da size gostermez. Bazi yerler var ki, Turkiye'deki egitim duzeyini mumla aratir. Hekim hasta iliskisinde Turkiye'deki sicaklik yoktur ve profesyonellik on plandadir. Hataya teyze diyemezsiniz, hasta da ogluuum, kiziiiim diye basinizi oksamaz. Cikarken de duymaya alisageldiginiz o dualari duyamazsiniz. (Son zamanlarda yayginlasan, gudulen politikalarin yanlisligindan her gecen gun artan, hekime yonelik siddet, kaba davranislari hesaba katmayarak soyluyorum bunlari).

Velhasili Amerika eksisiyle ve artisiyla Amerika'dir. Her seyi mukemmel asla degildir. Asla her yonuyle Turkiye'den de iyi degildir. Bunlarin farkinda olmak olusabilecek hayal kirikligini azaltip, farkindalik olusturabilir diye dusunuyorum.

[/color]

Turkiye'de yasanilan mesleki sikintilarin insanlari Tanri olarak gormesine mi bagli oldugunu dusunuyorsun? Ben tam tersi oldugunu dusunuyorum. Doktoru tanri olarak gormenin, ve bir doktorun kendini tanri olarak gormesinin dogru bir sey oldugunu savunmuyorum. Nedeni ne olursa olsun bir hastayi cocuk gibi azarlama hakkina sahip oldugumuzu da dusunmuyorum. Bunu onceden aciklamak isterim cunku baska seyler yazacagim.

Insan tanri gibi gordugu kisiyi yuceltir, cekinir, karsisinda giyimine kusamina, konusmasina oturusuna dikkat eder. Kapisindan iceri girerken kapisini calar icerden cevap gelmezse kapi koluna asilip girmeye cekinir. Bu insanin anasina bacisina kufretmez, bicak cekmez, kafasina silah dayamaz, nobet odasinda kistirip katletmez. Bundan ote bekledigi ilgiyi goremediginde koskoca adam vardir bildigi diye dusunur telefona sarilip "saglik bakanligi musteri hizmetleri" hatlarini aramaz, hasta haklarina kosturmaz, hastasinin basina kotu bir sey geldigi zaman acilin kapi camini indirip "ulan doktoooor doktoooor kurtaracaksin benim hastami" diye bagirmaz. Disini fircalamadan, banyo yapmadan doktora gitmeye bile cekinir, eger kazara boyle bir sorunu varsa utana sikila ozur diler. Biz boyle gorduk. Doktora gittigimizde boyle davrandik. "Doktor degilken bile".

Turk insaninin egitim duzeyi belki artti bile gecmise gore. Peki ne farketti? Biz yetistirilirken okumus, bilgili ya da tecrubeli oldugunu bildigimiz insanlara isinde usta insanlara calisan insanlara saygi duymayi ogrendik. Bizim insanimizin en guzel ozelligi budur. Nezih davranir. Simdi nooluyor peki? Bence bu soruyu soralim. Ben soruyorum bu soruyu ne oluyor??????[/quote][/quote]

NE YAZIK Kİ KENDİMİ YANLIŞ ANLATTIM. BURADA HEKİME TANRI BENZETMESİNİN FARKLI ANLAŞILMASI GAYET DOĞAL. BENİM ESAS KURMAK İSTEDİĞİM BAĞLANTI HEKİMİN TANRI GİBİ İNSANIN ÖMRÜNÜ TAYİN ETME GÜCÜNÜN OLMADIĞIDIR. AMA MEMLEKETİMİZDE HASTA YAKINLARI SON EVREDE YAŞAMINI YİTİREN HASTALARININ VEYA SON EVRE KALP YETMEZLİĞİNDEKİ HASTALARININ VEYAHUT TRAVMA SONRASI BEYİN ÖLÜMÜ GERÇEKLEŞEN HASTALARININ ÖLÜM NEDENİ OLARAK HEKİMİ GÖRÜYOR OLMALARIDIR. HER NE KADAR HEKİME YAPILAN ŞİDDET AĞIR CEZADA YARGILANACAKMIŞ DENİLSE DE İNSANIMIZ BU ŞEKİLDE DÜŞÜNMEKTEN VAZGEÇMEDİĞİ SÜRECE HEKİME ŞİDDET DEVAM EDER.

in ter wrote:

TANER OZDEMIR wrote: Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.

[/color]
Bunun sebebi hizmet alan toplumun genel eğitim seviyesinin düşüklüğü, hayatı algılayışlarının kıtlığıdır. Amerikada insanlar doktorların tanrı olmadığını biliyorlar, ama ne yazık ki bizim toplumumuzun bunu idrak etmesine daha çok var, kırk fırın ekmek vs.

[/color]

Amerika'daki hasta populasyonunun Turkiye'dekinden daha egitimli, daha anlayisli oldugunu dusunmuyorum. Bizim kulturumuzle yetismis biri icin burda doktorluk yapmak, eger hekim hasta iliskisine endekslerseniz, zordur. Burda da kimsaya Turkiye'deki duydugunuz yakinligi gosteremezsiniz, genelde onlar da size gostermez. Bazi yerler var ki, Turkiye'deki egitim duzeyini mumla aratir. Hekim hasta iliskisinde Turkiye'deki sicaklik yoktur ve profesyonellik on plandadir. Hataya teyze diyemezsiniz, hasta da ogluuum, kiziiiim diye basinizi oksamaz. Cikarken de duymaya alisageldiginiz o dualari duyamazsiniz. (Son zamanlarda yayginlasan, gudulen politikalarin yanlisligindan her gecen gun artan, hekime yonelik siddet, kaba davranislari hesaba katmayarak soyluyorum bunlari).

Velhasili Amerika eksisiyle ve artisiyla Amerika'dir. Her seyi mukemmel asla degildir. Asla her yonuyle Turkiye'den de iyi degildir. Bunlarin farkinda olmak olusabilecek hayal kirikligini azaltip, farkindalik olusturabilir diye dusunuyorum.[/quote][/quote][/color]

Turkiye'de yasanilan mesleki sikintilarin insanlari Tanri olarak gormesine mi bagli oldugunu dusunuyorsun? Ben tam tersi oldugunu dusunuyorum. Doktoru tanri olarak gormenin, ve bir doktorun kendini tanri olarak gormesinin dogru bir sey oldugunu savunmuyorum. Nedeni ne olursa olsun bir hastayi cocuk gibi azarlama hakkina sahip oldugumuzu da dusunmuyorum. Bunu onceden aciklamak isterim cunku baska seyler yazacagim.

Insan tanri gibi gordugu kisiyi yuceltir, cekinir, karsisinda giyimine kusamina, konusmasina oturusuna dikkat eder. Kapisindan iceri girerken kapisini calar icerden cevap gelmezse kapi koluna asilip girmeye cekinir. Bu insanin anasina bacisina kufretmez, bicak cekmez, kafasina silah dayamaz, nobet odasinda kistirip katletmez. Bundan ote bekledigi ilgiyi goremediginde koskoca adam vardir bildigi diye dusunur telefona sarilip "saglik bakanligi musteri hizmetleri" hatlarini aramaz, hasta haklarina kosturmaz, hastasinin basina kotu bir sey geldigi zaman acilin kapi camini indirip "ulan doktoooor doktoooor kurtaracaksin benim hastami" diye bagirmaz. Disini fircalamadan, banyo yapmadan doktora gitmeye bile cekinir, eger kazara boyle bir sorunu varsa utana sikila ozur diler. Biz boyle gorduk. Doktora gittigimizde boyle davrandik. "Doktor degilken bile".

Turk insaninin egitim duzeyi belki artti bile gecmise gore. Peki ne farketti? Biz yetistirilirken okumus, bilgili ya da tecrubeli oldugunu bildigimiz insanlara isinde usta insanlara calisan insanlara saygi duymayi ogrendik. Bizim insanimizin en guzel ozelligi budur. Nezih davranir. Simdi nooluyor peki? Bence bu soruyu soralim. Ben soruyorum bu soruyu ne oluyor??????

in ter wrote:

TANER OZDEMIR wrote:

Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.

Bunun sebebi hizmet alan toplumun genel eğitim seviyesinin düşüklüğü, hayatı algılayışlarının kıtlığıdır. Amerikada insanlar doktorların tanrı olmadığını biliyorlar, ama ne yazık ki bizim toplumumuzun bunu idrak etmesine daha çok var, kırk fırın ekmek vs.[/quote]

Amerika'daki hasta populasyonunun Turkiye'dekinden daha egitimli, daha anlayisli oldugunu dusunmuyorum. Bizim kulturumuzle yetismis biri icin burda doktorluk yapmak, eger hekim hasta iliskisine endekslerseniz, zordur. Burda da kimsaya Turkiye'deki duydugunuz yakinligi gosteremezsiniz, genelde onlar da size gostermez. Bazi yerler var ki, Turkiye'deki egitim duzeyini mumla aratir. Hekim hasta iliskisinde Turkiye'deki sicaklik yoktur ve profesyonellik on plandadir. Hataya teyze diyemezsiniz, hasta da ogluuum, kiziiiim diye basinizi oksamaz. Cikarken de duymaya alisageldiginiz o dualari duyamazsiniz. (Son zamanlarda yayginlasan, gudulen politikalarin yanlisligindan her gecen gun artan, hekime yonelik siddet, kaba davranislari hesaba katmayarak soyluyorum bunlari).

Velhasili Amerika eksisiyle ve artisiyla Amerika'dir. Her seyi mukemmel asla degildir. Asla her yonuyle Turkiye'den de iyi degildir. Bunlarin farkinda olmak olusabilecek hayal kirikligini azaltip, farkindalik olusturabilir diye dusunuyorum.[/quote]

Kusura bakmayın. Bazen insan objektif olamıyor. Hastalara da hak vermek lazım. Hasta psikolojisi diye bir şey var. Adamlar beyinlerinde çıkan tümörün sebebi senmişsin gibi davranabiliyorlar sonra da hesabı hekime kesiyorlar. Hekimlik mesleğinin dünyanın her yerinde zor olduğunu kabul etmek lazım. Ama şu da bir gerçek ki bizim memleketimizde son zamanlarda yapılmakta olan sağlık popülizmi biz hekimlerin işlerini on kat daha zorlaştırdı. İnşallah hekimlere olan güven ve sevgi geçmişteki günlerine bir gün geri döner diye umut ediyorum.

Öznur wrote: USMLE gibi bir sürecin çok başında olan biri olarak fikirlerinizi takip edip,mümkün olduğunca onlardan yararlanmaya çalışıyorum ancak benim asıl merak ettiğim bir konu daha var:Amerika'da çalışmak isteme sebepleri arasında orada daha iyi araştırma projeleri yapabilme,Türkiye'deki hasta bakmaktan farklı olarak araştırmalara dahil olma gibi düşünceleri olan var mı? Mesela ben araştırma konusunda Amerika'da alt yapının daha iyi olabileceği düşüncesiyle USMLE süreciyle ilgileniyorum ancak- henüz herhangi bir tecrübe ve yakından gözlemleme şansım olmadığı için, söylediklerim tahminden öteye gidemiyor maalesef,bilgisi yorumu olan varsa okumaktan mutluluk duyarım

Kesinlikle arastirma icin Amerika'da doktorluk yapmak isteniyorsa, bence en mantikli gerekcelerden biridir. Tabiki hedefleri ona gore belirlemeli, ornegin universite hastanelerinde arastirmaya onem verilrken 'community hospital' larda primer olan hasta bakimidir. (Turkiye deki sistem gibi. Ben ilk arastirma binalarini gordugumde sok olmustum. NIH vs nin yani sira bir cok yer departmanlara grant sagliyor ve hangi alanda yapmak istiyorsaniz da fiziki sartlar da cok uygun. Tabiki asistanlik surecinde arastirma yapmak universite hastanesinde olsa da yogunluktan dolayi biraz zor. Arastirma yapmak primer hedefse asistanliga girmeden onceki donemde (asistanliga girmenize de yardimci olabilir) ya da 'fellow' luk doneminde daha fazla vakit ayirarak yapabilirsiniz.

TANER OZDEMIR wrote:

Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.[/quote]

Bunun sebebi hizmet alan toplumun genel eğitim seviyesinin düşüklüğü, hayatı algılayışlarının kıtlığıdır. Amerikada insanlar doktorların tanrı olmadığını biliyorlar, ama ne yazık ki bizim toplumumuzun bunu idrak etmesine daha çok var, kırk fırın ekmek vs.[/quote]

Amerika'daki hasta populasyonunun Turkiye'dekinden daha egitimli, daha anlayisli oldugunu dusunmuyorum. Bizim kulturumuzle yetismis biri icin burda doktorluk yapmak, eger hekim hasta iliskisine endekslerseniz, zordur. Burda da kimsaya Turkiye'deki duydugunuz yakinligi gosteremezsiniz, genelde onlar da size gostermez. Bazi yerler var ki, Turkiye'deki egitim duzeyini mumla aratir. Hekim hasta iliskisinde Turkiye'deki sicaklik yoktur ve profesyonellik on plandadir. Hataya teyze diyemezsiniz, hasta da ogluuum, kiziiiim diye basinizi oksamaz. Cikarken de duymaya alisageldiginiz o dualari duyamazsiniz. (Son zamanlarda yayginlasan, gudulen politikalarin yanlisligindan her gecen gun artan, hekime yonelik siddet, kaba davranislari hesaba katmayarak soyluyorum bunlari).

Velhasili Amerika eksisiyle ve artisiyla Amerika'dir. Her seyi mukemmel asla degildir. Asla her yonuyle Turkiye'den de iyi degildir. Bunlarin farkinda olmak olusabilecek hayal kirikligini azaltip, farkindalik olusturabilir diye dusunuyorum.

[/quote]
Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.[/quote]

Bunun sebebi hizmet alan toplumun genel eğitim seviyesinin düşüklüğü, hayatı algılayışlarının kıtlığıdır. Amerikada insanlar doktorların tanrı olmadığını biliyorlar, ama ne yazık ki bizim toplumumuzun bunu idrak etmesine daha çok var, kırk fırın ekmek vs.

in ter wrote: Kendi adima gelince (ilk kez 4. sinif yazinda daha cok gezmek icin gelmistim, arada da gelecek planlarima yon vermek icin kucuk bir research e katildim) daha net gordugum bir ise hakettigi degeri verme, -bu doktorluk icinde gecerli, otobus soforleri icin de- var Amerika'da. Benim gozlemledigim insanlarin hastaneye, ofislerine vakit gecirip aksam olunca donmek icin gelmedikleri, (ben oyle yapiyor olabilirim hala ) hocalarin konferanslara vs laf olsun diye katilmadiklari, (tabiki Turkiye'de de laf olsun diye katilmiyorlar ama hicbir dersine gelmeyen hocalarimiz da olmuyor degildi), islerin profesyonel olarak yapildigi kisaca.

Hayatimin bir doneminde Amerika'da doktor olarak bulunmak istiyordum ve eger Turkiye'de meslek hayatina baslarsam daha sonra gelmek istemeyecegimi, -kurulu duzen vs bahanesiyle- ise en basisdan baslamanin daha dogru olacagini dusundugumden okulu bitirince geldim.

Zorlaniyor muyum? Hem de cok. Bir kere yalniz yasamak hic de oyle uzaktan gorundugu gibi degilmis. Dil sorun oluyor dogal olarak. Makale yazma vs derken bazen geri donsem daha rahat olur muyum diye dusunmuyor degil insan.

Tusa girerim, bir yere yerlesirim oh, rahat. Turkce konusarak herkesle anlasirim vs vs. Ama her isin kendine gore zorlugu var. Guzel seyler de yasaniyor tabi. Ama zorlanmak kacinilmaz, burada okumustum, bir programa eslesmek kacinilmaz son diye, belki ne kadar zorlanirsak girerken o kadar zevk alacagiz yaptigimiz isten ve tabi asistanlikta zorlanma derecesini de biraz asagi cekebilecegiz. (Kendimi mi kandiriyorum ne. )

Güzel kaleme alınmış düşünceler... Sadece tek bir noktada itirazım olacak .Bazen Türkçe bile konuşarak hastaların sizi anlamadığı durumlar olabiliyor .Hatta hasta o derece ajite hale gelebiliyor ki ; siz güzel bir haber verseniz bile siddet görebiliyorsunuz.İlgilenmek isteseniz bile saldırganlıktan izin vermiyor , hatta soru soryorsunuz niye sordun diye karsılık görebiliyorsunuz.

USMLE gibi bir sürecin çok başında olan biri olarak fikirlerinizi takip edip,mümkün olduğunca onlardan yararlanmaya çalışıyorum ancak benim asıl merak ettiğim bir konu daha var:Amerika'da çalışmak isteme sebepleri arasında orada daha iyi araştırma projeleri yapabilme,Türkiye'deki hasta bakmaktan farklı olarak araştırmalara dahil olma gibi düşünceleri olan var mı? Mesela ben araştırma konusunda Amerika'da alt yapının daha iyi olabileceği düşüncesiyle USMLE süreciyle ilgileniyorum ancak- henüz herhangi bir tecrübe ve yakından gözlemleme şansım olmadığı için, söylediklerim tahminden öteye gidemiyor maalesef,bilgisi yorumu olan varsa okumaktan mutluluk duyarım

Bence gemileri yakmak lazım bazı şeyleri elde etmek için ve denemek lazım.Olup olmayacağını hangi kapıların sana açılacağını hangi fırsatların geleceğini bilemezsin.Ne kadar zor yada kolayda olsa bence önemli olan ilk adımı atıp başlamak ve karar vermek.Dilimi halledeyim şu kadar çalışıp öyle sınava gireyim önce çalışayım sonra sınav tarihi alayım bunlar pek bana inandırıcı gelmiyor.Eğer sınava girmeye karar verdiysen hiç bekleme başvurunu yap otur çalış.Zaten süreç kendiliğinden işliyor ve öğreniyorsun bazı şeyleri.Dil step 2 cs de önemli diğer aşamalarda çok önemli sayılmaz tıbbi kelimler ve orta düzeyde bir ingilizceyle halledebilirsin zaten kitaplara çalışırken o ingilizceyi de elde edersin bence.İkinci bir alternatifte burda asistnlığını yapıp orda yandal yapabilirsin biraz daha garantici bir yaklaşım olur ve Türkiye ye geri dönmek gibi bir planın varsa tabii.Ama USA de yaşamayı düşünüyorsan tabiiki usmle sınavlarına hazırlanmanı tavsiye ederim.Bu yüzden en önemli aşama ne yapmak istediğini nasıl bir hayat sürmek istediğine karar vermek.Genel çok yönlü düşünüp öyle karar vermek lazım.

Bana en urkutucu gelen yani TUS'ta basarili olursan iyi bir yere yerlesecegin net. Ama USMLE etraf 99 99 pass almis bissuru indian egyptian dolu... Yine de match olamiyorlar bi turlu ortalarda dolaniyorlar. Interview olayi, program direktorlerinin sadece basvuruna bakmasi icin bile bazen bir referans gerekiyor olmasi, buna ragmen interview bile almama ihtimalin olmasi. Artik ortamda bir yabanci mezunlarin istenmemesi gibi bir durum olmasi Interview alsan bile yerlesmeme ihtimalinin olmasi vs. Ha bir de US diyip gecmemek lazim US'de de hastaneden hastaneye hem hasta profili hem klinik ekol degisiyor, ne kadar bize gore daha standard olsa da. Bunu kendi gozlerimle gordugum icin soyluyorum.

hikihser wrote: Ben şuanda yeni tus a girmiş bir meslektaşınız olarak kendi duygularımı yazacağım. İlk tusumda 66 aldım ve tercih etmedim bu tus da en fazla 1-2 puan daha yüksek alırım. Ancak ülkemde olan dr düşmanlığı ve sağlıkçılara yönelik şiddet beni derinden etkiledi ve artık hem mesleğimden soğudum hem de ülkemden.(psikolojik olarak çökmüş durumdayım) Usmle için karar aşamasındayım. Ancak usmle den çok korkmaya başladım bu siteyi gezdiğimde. Çünkü çok uzun bir yol ve de sıkıntılı bir yol gibi görünüyor. İşte tus tan kolay bir sınav diyip duruyorlardı ancak kaplan patolojide örnek sorulara baktığım zaman soruları anlamakta zorluk çekiyordum (toplamda 4 soru falan baktım) ve de kolay sorular değillerdi. Usmle ye girenlerden ilk çalışmaya başlarken hangi duyguya kapıldıklarını merak ediyorum. Acaba şöle kitaplara göz gezdirip ben yapamam arkadaş diyen oldu mu? Diğer bir merak ettiğim ingilizceyi usmle den önce belli bir seviyeye getirdikten sonra mı hazırlandılar yoksa kitaplarla mı ingilizcelerini geliştirdiler?

Kendi adima gelince (ilk kez 4. sinif yazinda daha cok gezmek icin gelmistim, arada da gelecek planlarima yon vermek icin kucuk bir research e katildim) daha net gordugum bir ise hakettigi degeri verme, -bu doktorluk icinde gecerli, otobus soforleri icin de- var Amerika'da. Benim gozlemledigim insanlarin hastaneye, ofislerine vakit gecirip aksam olunca donmek icin gelmedikleri, (ben oyle yapiyor olabilirim hala ) hocalarin konferanslara vs laf olsun diye katilmadiklari, (tabiki Turkiye'de de laf olsun diye katilmiyorlar ama hicbir dersine gelmeyen hocalarimiz da olmuyor degildi), islerin profesyonel olarak yapildigi kisaca.

Hayatimin bir doneminde Amerika'da doktor olarak bulunmak istiyordum ve eger Turkiye'de meslek hayatina baslarsam daha sonra gelmek istemeyecegimi, -kurulu duzen vs bahanesiyle- ise en basisdan baslamanin daha dogru olacagini dusundugumden okulu bitirince geldim.

Zorlaniyor muyum? Hem de cok. Bir kere yalniz yasamak hic de oyle uzaktan gorundugu gibi degilmis. Dil sorun oluyor dogal olarak. Makale yazma vs derken bazen geri donsem daha rahat olur muyum diye dusunmuyor degil insan.

Tusa girerim, bir yere yerlesirim oh, rahat. Turkce konusarak herkesle anlasirim vs vs. Ama her isin kendine gore zorlugu var. Guzel seyler de yasaniyor tabi. Ama zorlanmak kacinilmaz, burada okumustum, bir programa eslesmek kacinilmaz son diye, belki ne kadar zorlanirsak girerken o kadar zevk alacagiz yaptigimiz isten ve tabi asistanlikta zorlanma derecesini de biraz asagi cekebilecegiz. (Kendimi mi kandiriyorum ne. )

ingilizceyi usmle çalışırken geliştirmeye çalışmak çalışmanın verimsiz olmasına yol açar ama ingilizce yine de gelişir . aslında sorular anladıktan sonra tusa göre çok daha kolay sadece uzun sorular öss türkçe paragrafı gibi tustaysa genelde soru çok kısa ve spesifik bir bilgiyi soruyor .

Ben şuanda yeni tus a girmiş bir meslektaşınız olarak kendi duygularımı yazacağım. İlk tusumda 66 aldım ve tercih etmedim bu tus da en fazla 1-2 puan daha yüksek alırım. Ancak ülkemde olan dr düşmanlığı ve sağlıkçılara yönelik şiddet beni derinden etkiledi ve artık hem mesleğimden soğudum hem de ülkemden.(psikolojik olarak çökmüş durumdayım) Usmle için karar aşamasındayım. Ancak usmle den çok korkmaya başladım bu siteyi gezdiğimde. Çünkü çok uzun bir yol ve de sıkıntılı bir yol gibi görünüyor. İşte tus tan kolay bir sınav diyip duruyorlardı ancak kaplan patolojide örnek sorulara baktığım zaman soruları anlamakta zorluk çekiyordum (toplamda 4 soru falan baktım) ve de kolay sorular değillerdi. Usmle ye girenlerden ilk çalışmaya başlarken hangi duyguya kapıldıklarını merak ediyorum. Acaba şöle kitaplara göz gezdirip ben yapamam arkadaş diyen oldu mu? Diğer bir merak ettiğim ingilizceyi usmle den önce belli bir seviyeye getirdikten sonra mı hazırlandılar yoksa kitaplarla mı ingilizcelerini geliştirdiler?