Karar surecinde motivasyonlar - "TUS USMLE'ye karsi"

Evet Deniz aynen katılıyorum. Belki cümleleri biraz fazla uzattım ama özetle demeye çalıştığım şey, yapmayı planladığımız eylemin gerekçeleri sorgulamaktan ibaretti. Bu gerekçeler arasında herkes için ortak olanlar olabileceği gibi herkesin sadece kendine ait olan gerekçeler de olabilir. Şüphesiz bunu hiç kimse yargılayamaz. Ayrıca ikinci olarak söylemek istediğim şey de insanın çeşitli hedeflerine ulaşmaya çalışırken, bana göre esas olan şeyi yani "kendini" kaybetmemesidir. Sanırım insan bunu en iyi vicdanına bakarak anlayabilir. Yani bence insanın hırstan "gözü dönmemelidir". Yoksa inandığı şey uğruna asla yılmamak ve çok çalışmak mutlaka olması gereken şeyler...

Hepinize katılmakla beraber olaya biraz farklı bir yorum getirmeye çalışmak istiyorum. Ben bizim bu durumumuzu diğer insanlardan "ayrılık" veya bir nevi "yalnızlık" olarak düşünmek istemiyorum. Amerika'da uzmanlık yapma fikri ne kadar kişinin aklının ucundan geçmiştir bilmiyorum. Çoğu kişinin geçmiyorsa bile bunun sebeplerine bakmak lazım. Öncelikle kuşkusuz tüm insanlar öncelikle yaptıkları işi iyi yapmak isterler, en azından "bilinç" ve "akıl" sahibi her insanda vardır bu istek. Daha sonra bazıları o işin en iyi nerede öğrenileceğini sorgular. Amerikaysa Amerika, Çinse Çin... Ve o işi öğrenmek için oraya gitmeye karar verirler sonunda. Ama sorgulayanlardan bazıları da o işi iyi öğrenmek için "dışarı"da UZMANLIK yapmaya gerek olmadığı kanaatine varır. Çünkü ona göre esas olan kişinin "kendisi"dir. Üstelik bu isteğinin altında aslında bir gün kendi ülkesine döndüğünde kendi dönemindekilere göre "üstün" olma niyetinin yattığını görür. Haklıdır da, öyle ya o işini öğrenmek için nerelere gitmiş, orada ne kadar süre ve emek harcamıştır. Dolayısıyla "gitmeyen" arkadaşından mutlaka az da olsa bir üstünlüğünün olması gerekir. Ama acaba GERÇEKTEN öyle midir? Bu sorunun üstünde fazla durmak istemiyoruz, aslında durmamalıyız da... Yukarıda söylediklerim aslında ufak bir senaryoydu, asla herkes için doğru olması gerekmez. Anlatmak istediğim şey, bu tarz kararları almada insanları etkileyen pek çok faktör olduğudur. Başkasından "üstün" olma gibi bir çaba da bazı insanlarda olabilen bir faktördür. Yani her yönden "en iyisi" olma gibi bir olgu; para, kariyer, bilgi vs... Belki normal bir şey bu. Ama sanırım bunun dengesini kurmak gerek. En önemlisi de bunlara ulaşayım derken, insanların birbirleriyle "rekabet" halinde olmadığı ve bence hiçbir zaman da olamayacağı, paylaşılmasıyla diğer insanları (aslında) rahatsız etmeyen bir konuda, "HUZUR" konusunda kaybetmemektir. Yoksa mesele şüphesiz ABD'de, Japonya'da veya Zimbabwe'de asistanlık yapmak, orada yaşamak ve hatta orada bilmem ne bölümünde direktör olmak meselesi değildir. Umarım fazla uzatmadım, ama bu konu açıldı mı ister istemez biraz uzuyor cümlelerim, kusura bakmayın

Bunların samimiyetle konuşulduğunu görmek beni de içimi de kıpırdatıyor.Aslında karar vermemiş olsam da ufukta o amacın olasılığını bile ruhen sömürmek yani eylemlerime yansıtmak işime yarıyor.Şöyle ki,uzun bir yolculuğa hazırlanıyorum ve sadece akademik anlamda değil manen de birikmeye çalışıyorum bu yolda.Sonuçta o yola girmesem bile bana kazandırdıklarına minnettar kalabilirim.Bak diyorum kendime,oraya gidene kadar gelişeceğin yollar var,zaten kazançlarımı elde etmeye başladıkça yolun sonu kendiliğinden görünecektir sadece yaşamaya açılmak lazım ve sabırlı uğraşıda uzun uzun sınırsızca düşünebilmek,o düşünceyi ileri götürmek gerek.Bizler karanlık yolda fenerleri birbirine çakışmış yoldaşlarız belki.O fenerlerden gün ışığı doğabilir...

Sevgili Deniz,

Bahsettigin duygular gercekten cok anlamli ve bircok ogrencinin sinava hazirlanma asamasinda basina gelebilecek birsey. Ayni seyleri zaman zaman ben de hissediyorum, daha mezun olmama iki sene olmasina ragmen verilen bu onemli karar oncelikle bizlerin, ne yazik ki egitim sistemiminin belki de bir eksigi olan yaris ve hirs psikolojisinden kopup, neredeyse 180 derece baska birseye yonlenmemize yol aciyor. Burada karsilasabilecegim sorunlardan en onemlisi, kanimiza daha ilkokuldan beri islenmis olan yarisma psikolojisinden uzaklasmak ve kendimizi belki de issiz bir colun ortasindaki gibi yalniz hissetmek. Ama kafamizdaki dusunceler ve cok iyi bahsettigin kendin icin iyi olani yapabilme arzusu bu noktada insana bir kamci oluyor. Etrafta seninle ayni sekilde dusunmeyen, zaman zaman desteklemeyen, yaptiklarina anlam veremeyen bircok kisi olsa da senin hedefinin degismemesi ve bu konuda yeterli motivasyonu kendinde bulabilmen en onemli olgu. Iste bu asamada en cok ihtiyacimiz olan sey yalniz olmadigimizi birbirimize gosterebilmemi. Azinlik olmamiz somut bir kavram, biz bunu soyut dusuncelerimiz ve siteye olan katkilar, destekler ve kendi icimizdeki birlikteliklerle istedigimiz noktalara cok daha az zahmet ve sikintilarla ulasabilecegimize inaniyorum... benim gibi dusunen bir kisi bile olmasi yalniz olmadigimi bana birkez daha hatirlatti...Tesekkurler

Emre