Bir Hastanin organ nakil deneyimi

Öncelikle benim gibi nakilli ve diyaliz yapan arkadaşların sürekli bahsettikleri "hayat bizim için yeniden başlıyor" lafına katılmadığımı belirterek bugünkü yazıma başlamak istedim.
Evet, insanın bu tür bir kronik rahatsızlığı kabullenmesi kolay olmuyor. Ben de ilk başlarda bu halimi yadırgamıştım, hem de haddinden fazla. Ailemdeki herkesi ama herkesi yabancı gibi görüyordum, neden ben diye kendime sorup duruyordum. Maalesef cevabını bulamıyordum. Bu cevabı bulmak fazla uzun sürmedi aslında. Yine beni bu psikolojik bunalımdan kurtaran gittiğim hastane ve çevrem oldu. Fazla değildi yaptığım; sadece hastaneye gelen hastaları ve çevremi gözlemem yeterliydi aslında. O. bizim için yeniden başlıyor dediğiniz hayat, aslında biz hastalandığımızda durmamıştı, hem de 1 salise bile. Mümkün de değil zaten böyle bir şeyin olması. Sadece öyle olmasını istedik, oldu da. Etrafa baktığımızda değişen bir tek şey yoktu. Anneler, babalar, kardeş, arkadaş. esnaf . . . Baktığınızda hayat onlar için aynıydı tıpkı bizim için olması gerektiği gibi. Herkes biz rahatsızlanmadan önceki günler gibi hayatlarına devam ediyorlardı. Madem öyle, peki biz neden kendimizi farklı bir hayatta imiş gibi hissediyorduk. Bir makina bizim hayatımıza bu kadar ağır bir şekilde yön verebilir miydi . Tabi ki hayır (hiç değilse benim için). Ayrıca düşünün bir kere: Sürekli hastanelerde, diyaliz merkezlerinde vakit geçirmek zorunda kalan (2-3 saat bile olsa) bizler, hastanelere bizden daha beter bir şekilde olan rahatsızlıkları sebebiyle gelen hastaları gördüğünüzde, halinize hiç şükretme hissi uyanmıyor mu içinizde. Evet önemli organlarımızdan birinden yoksunuz. Ama diğer organlarımız sağlam değil mi, iş görür değil mi. Ayakta durabiliyoruz, görebiliyoruz, duyabiliyoruz, tutabiliyoruz vs. vs. İstenirse bu saydıklarımı daha da artırabiliriz. Lütfen hayata tutunmaktan hemde sımsıkı tutunmaktan çekinmeyin ve hiçbir zaman vazgeçmeyin. Bu şekilde davrandığınızda göreceksiniz hayat ta desteğini sizden esirgemeyecektir (her ne kadar engebeli olsa da !!).
Gelelim naklin sonrasında yeniden başlıyor denen hayata; Burada da yukarıdaki düşüncelerim den farklı düşünmüyorum. Tabi en önemli artı vücut kendini toplama evresine geçiyor. Ayrıca işeme hissi de hiçbir şeye değişilmez, bu zevkten uzun bir süre yoksun kaldığımız düşünülürse.
Alışmaya çalışıyorsunuz. Çünkü rutinleriniz değişmiştir artık. Diyaliz yok, diyet yok, sıvı kısıtlama yok, yorgunluk yok, surattaki o esmer renk yavaş yavaş eski teninizin rengine dönmekte. Bu arada suratınız da balon gibi kortizon yüklemelerinden dolayı. Her yeriniz şiş. Doymak bilmiyorsunuz. Ama bunlar tatlı ve güzel değişimler.
Şunu bilmekte yarar olacağı kanaatindeyim; nakilden sonra herşey güllük gülistanlık değil maalesef ki çoğu hiç nakil olmaya arkadaşımız böyle düşünüyor eminim. Maalesef değil. Ama şu da bir gerçek diyalizden çok ama çok daha kaliteli ver rahat bir hayatımız oluyor(pek benim için geçerli olmasa da).
Öncelikle kendimize haddinden fazla özen göstermemiz gerekiyor. Temizlik alışkanlıklarımız değişiyor, yemek alışkanlıklarımız keza. En önemlisi ilaçlar; mutlaka düzenli ve aksatmadan kullanmak gerekiyor. Ayrıca immünsüpresif denilen ilaçları alırken de dikkat edilmesi gereken bir diğer husus ta kalsiyum alımına dikkat etmek. Çünkü özellikle uzun süreli kortizon kullanımında osteoporoz(kemik erimesi) başlayabiliyor. Benim tavsiyem özellikle bu ilaçları kalsiyumdan zengin süt-ayran gibi gıdalarla alınarak bu riski en aza indirgemek. Ayrıca cildimize de bir o kadar dikkat etmeliyiz ki bu ilaçların kullanımına bağlı olarak cildimiz de bir takım cilt hastalılklarına karşı korumasız hale geliyor. O yüzden de vücudumuza nakilden sonra iyi bir takibe almakta fayda var, hiç değilse her banyoda şöyle baştan aşağı bir gözden geçirebiliriz. Sigara zaten yasak. Unutmayın ki böbrek nakillerinden sonra olası insan ölümlerinin en büyük nedeni ağır akciğer rahatsızlıklarıdır. Mümkün olduğu kadar özellikle kış aylarında C vitaminini doğal yollardan almaya dikkat edelim. En ufak bir nezleyi bile atlatmak bazen bizlerde 1 ayı falan bulabiliyor.
Bu kadar anlattıklarımdan sonra, tek temennim yine böbrek bekleyen arkadaşlarımın en yakın zamanda nakillerinin gerçeklesmesi şeklinde olacaktır. İlaçla dahi olsa normal bir yaşam sürmek gerçekten her arkadaşımızın temennisi ve beklentisi.
Bu günlük yine benden bu kadar.
Diyalizdeki arkadaşlarıma en yakın zamanda bir böbrek, nakilli arkadaşlarıma da emanetleriyle ömür boyu sağlıklı ve mutlu bir hayat diliyor, kendinize olan güveninizi ve hayata bağllılığınızı kaybetmemeniz temennilerimle, saygılar sevgiler . . .
...codewriter...