"Hakkımı helal etmiyorum..."

Merhaba Arkadaşlar,

Biliyorsunuz Medimagazin adında bir web sitesi var. Az önce, burada yazılanları okurken aşağıdaki okuyucu yorumuna şahit oldum. Bence her kelimesi süper. Belki imla kurallarına uygun yazılmamış ama akıcı ve her hekimin kendinden bir şeyler bulabileceği satırlar....

Yorumun yazıldığı yazı bu;
www.medimagazin.com.tr/ana-sayfa/tam-gun...a-mi-1-77-37202.html
Son Kanun Hükmünde Kararname tartışılırken, hakkını helal etme etmeme tartışması arasında yazılmış.

Yorum, yazıdan çok daha kıymetli olmuş. Harika...

Dr. Tolga Ölçücü

ortaokul sonda türkide dereceye girerek en iyi liselerinden birinde okudum, yatılı, ailemden uzak. arkasından 6 sene tıp fakültesi 6 kişilik yurt odalarına itiş kakış. soğuk çalışma odalarında battaniyelere sarılarak sabahladık. diğer fakültedekinler kaferteryalarda otururkende okulun kütüphanesinde yine ders çalışıyorduk. annem hep der seni okuttuğumuz paraya 2 ev alırdık diye. okulu bitirdik pratisyen olduk. evlenmeye karar verdim. bütün aile karşıma geçti 'hayır evlenme oku' diye, sanki liseden kocaya kaçıyorum. 6 senelik fakülte bitirilip yarım meslek sahibi muammelesi sadece biz görüyoruz herhalde. dinlemedim evlendim bir çocuğum oldu. Ama bir bakıyorsunuz hastalar bir şeyin uzmanı olmayınca sizi adam yerine koymuyorlar. Önünüze sağlık karnesin atıp 'yaz ordan bir öksürük şurubu' diyebiliyorlar. bunlardan sıkılıp tus'a çalışmaya karar verdim 3 yaşındaki çocuğumu anneme bırakıp 6 ay görmeden kütüphaneden çıkmadan ders çalıştım ve kazandım. 5 yıl askerlikten beter ihtisas . 18 ay günaşırı nöbet. arada bir de ikinci çocuğu yapıp rezilliğime rezillik kattım. tam uzman oldum derken kendimi doğuda eşim ve çocuklarımdan 1200 km uzakta buldum. devlet eşimi kocadan saymayıp eş durumu tayin isteğimizi kabul etmedi. 7 ay tayin için süründüm. sonunda mahkemeler kazanıldı. yuvama kavuştum. muayenehane açtım. ve ilk defa doktor oldumu hissetim. hastayı tanımama anlamama yetecek acele etmeden muayene edebilecek sürem vardı. baktığım hastaları kontrollere çağırıp iyileştiklerini görebiliyor ve 'evet tedavilerim işe yarıyor' diyebiliyordum.Zannetiğiniz gibi hastalar zorla gelmiyorlar muayenehaneye. en azından ben hiç zorlamadım kimseyi. gelirken evinde sarma, pasta börek yapıp getirenler bile var biliyormusunuz. 'sen çaışıyorsun, yapamıyorsundur' diye . zorla yaptırılırmı bu insana. Bir süre sonra hastalarınız arkadaşlarınız oluyor. onlar sizi siz onları okadar iyi tanımaya başlıyorsunuz ki. ben ağrımı belli etmemek için gülümsemeye çalışırken bile 'ne oldu doktor hanım hastamısınız' diye sorabiliyorlar. maddi olarak rahatlamakta da güzel tabi. en azından gün aşırı nöbetlerde ihmal ettiğim bakamadığım, emziremediğim çocuklarımın ihtiyaçlarını ertelemeden karşılamak zaten benim onlara özür borcum değilmi?. şimdi tam, tüm çabama değdi derken....yaş oldu kırk. çalışacağım kaç yılım varki zaten önümde. ben hakkımı, kaçırdığım gençliğimi, yapamadığım anneliğimi de helal etmiyorum.